Ondanks dat het met mijn lichaam nog niet helemaal gaat zoals ik graag zou willen -alles MOET gewoon niet 1 tandje maar momenteel wel 3 tandjes langzamer- heb ik het huiswerk voor deze week klaar!!
Ik heb mezelf er een schouderklopje voor gegeven dat het me toch gelukt is deze week. Het heeft me moeite genoeg gekost, niet zozeer omdat de steek moeilijk was, dat viel allemaal reuze mee. Ik hoefde maar 1 keer een stukje over te doen omdat ik vond dat het ging trekken.
Ik probeer gewoon van mezelf niets te moeten en gewoon maar te zien wat wel lukt. Dat valt niet mee voor zo'n persoontje als ik ben, maar het moet gewoon. Ik wil niet weer terug vallen naar een aantal jaren terug, toen kon ik gewoon echt niets meer en heb ik een half jaar op bed gelegen, gewoon omdat ik niet meer kon lopen. Bij het naar het toilet gaan moest er nog iemand mee, gewoon omdat ik zelfs mijn onderbroek niet naar beneden kon krijgen.
Gelukkig ben ik wat dat betreft enorm opgeknapt en kan ik best weer heel veel, maar met mate. En die 'mate' die vergeet je gewoon op momenten dat het heel erg goed gaat. Maar later krijg je de rekening gepresenteerd. Dat is dan weer even slikken, en hopen dat het weer de goede kant op mag gaan.
Frustrerend is het wel hoor!! Je moet je tempo aanpassen aan het bejaardentempo, en dat is niet iets voor mij. Ik vlieg liever door de dagen heen.
Maar toch ben ik -tenminste dat probeer ik meestal te zijn- wel dankbaar dat ik tot heden nog zo kan functioneren binnen mijn gezin. Een moeder is toch een soort spil van het gezin.
Als moeder wegvalt of uitvalt is het hele gezin ontheemd..... Maar gelukkig ben ik er nog en kan ik in ieder geval de verhalen, probleempjes en leuke dingetjes nog allemaal aanhoren en meeleven.
Het is niet zo dat ik wil klagen, maar ik dacht dat het misschien goed was om een klein tipje van de sluier op te lichten.
Lieve groet,
Marian
Geen opmerkingen:
Een reactie posten